In 2019 hadden we ons al ingeschreven, maar door COVID werd het uitgesteld. 21 mei was het zover, BALK West! Na maanden lang repeteren, een repetitiedag met choreo’s en matchende kleding was het eindelijk zover.
Al relatief vroeg zaten we in verschillende auto’s richting Noordwijk. Wat hadden wij er zin in! Wel al een beetje zenuwachtig. We moesten namelijk als eerste zingen in de Apollo zaal. Eenmaal aangekomen konden we ons aanmelden en zijn we gaan inzingen met Marlou. Een hoop geluid om ons heen, maar toch hebben we een eigen bubbel weten te creëren.
Voor we het wisten stonden we al op het podium om een italiaantje te doen voor de posities. De jury zat al klaar, verschillende supporters zaten met een glimlach in de zaal en we konden beginnen met ons repertoire. Die 20 minuten zingen vliegen dan ook zo voorbij! Na elk nummer kregen we applaus en uiteindelijk stonden we te buigen voor het publiek na het laatste nummer en klapten we voor de jury en Marlou. Buiten de zaal hebben we elkaar geknuffeld en benoemd wat er goed ging.
Toen was er tijd om de tegenstanders te bekijken en lekker te relaxen. Halverwege de middag hoefden we pas weer op te treden. De tijd vloog voorbij en we stonden alweer backstage voor ons tweede concert. We liepen de Thalia zaal binnen en die was helemaal afgeladen met publiek.
Deze set was zó fijn, alle kijkers gaven ons zoveel energie met hun gejuich en bij het slotakkoord van Lost One (geschreven door Marlou) stonden verschillende meiden met tranen in hun ogen. We kregen een oorverdovend applaus. Kippenvel kregen we ervan. En toen was het wachten. Er zijn nog nieuwe foto’s voor de website gemaakt en we hebben gezamenlijk gegeten in de avondzon. Daarna was het wachten of we genomineerd zouden zijn voor de publieksprijs of de Dappere Dodo. Zouden we wel een nominatie krijgen, of toch niet? Een paar meiden liepen naar binnen om het scherm te bekijken.
‘WE HEBBEN EEN PUBLIEKSNOMINATIE’ hoorden we achter ons en een paar meiden kwamen gillend naar buiten rennen. Al knuffelend en glimlachend hebben we vol ongeloof even buiten gestaan. Het juryrapport was ook binnen en alle fijne punten van de juryleden hebben we aangehoord met heel veel trots. Het was dan ook vrij simpel welk nummer we weer op het podium zouden doen, Lost One natuurlijk!
Voor we het wisten moesten we alweer inzingen en was het avondprogramma begonnen. De hele Apollo zaal zat vol en verschillende genomineerden voor de Dappere Dodo mochten optreden. Toen waren wij aan de beurt. Marlou en Charlotte legden uit wat Lost One voor ons betekent en voor staat en we begonnen met zingen. De zaal was muisstil en Marlou had een glimlach van oor tot oor. Hand in hand stonden we aan het einde van het nummer, samen als één front. En toen barstte het los.
Gillen, klappen en het geluid van stampende voeten werd onze kant op geblazen. We bogen nog één keer voor het publiek en gaven luchtkusjes aan Marlou. We hebben het gewoon gedaan!
De rest van het avondprogramma was zo voorbij en voor we het wisten stonden we buiten met onze spullen. Van verschillende leden van andere koren kregen we nog fijne complimenten te horen over onze prestatie. Wat een ego boost. We voelen het allemaal, Blueprint is niet te stoppen!
